سرعت هدایت اعصاب محیطی حسی و حرکتی در بیماران دیابتی ارجاعی به کلینیک الکترودیاگنوز

مقدمه: دیابت شایع ترین بیماری غدد درون ریز و شایع ترین علت پلی نوروپاتی محیطی است. معاینه ی بالینی و الکترونوروگرافی ارزش بسیاری در تشخیص زودرس و جلوگیری از عوارض ناتوان کننده ی نوروپاتی دارند. هدف از این مطالعه بررسی یافته های الکترونوروگرافی در بیماران دیابتی بود. روش ها: مطالعه ی توصیفی- تحلیلی حاضر بر روی 103 بیمار دیابتی که جهت انجام تست های الکترونوروگرافی به یک کلینیک خصوصی مراجعه کرده بودند، انجام گرفت. همه ی بیماران تحت معاینه ی نورولوژیک و الکترونوروگرافی سه عصب حرکتی مدیان، پرونئال عمقی و تیبیال و سه عصب حسی مدیان، پرونئال سطحی و سورال قرارگرفتند. در هر عصب سرعت هدایت عصب، تأخیر انتهایی و ارتفاع موج اندازه گیری شد. رفلکس h در هر دو پا در عضله ی سولئوس اندازه گیری شد. یافته ها: 30 نفر از افراد تحت مطالعه مبتلا به دیابت نوع i و 73 نفر مبتلا به نوع ii بودند. 82 نفر  مبتلا به نوروپاتی محیطی بودند. با افزایش مدت زمان بیماری، میزان بروز نوروپاتی نیز افزایش داشت. بیشترین شکایت بیماران احساس خواب رفتگی و گزگز شدن اندام ها (72 درصد) و بیشترین یافته ی بالینی کاهش رفلکس مچ پا (94 درصد) و حساس ترین پارامتر تشخیصی غیرطبیعی بودن رفلکس h (در 6/92 درصد) بود. به طور کلی پارامتر ارتفاع نسبت به تأخیر انتهایی حساسیت بیشتری داشت. نتیجه گیری: با توجه به یافته های این مطالعه، تست های الکترونوروگرافی به خصوص پارامترهای سرعت هدایت عصبی شاخص های با ارزشی در تشخیص نوروپاتی دیابتی هستند.